en toen had ze geluk...

Melbourne, 16:12, in mijn nieuwe thuis (weg uit de eeuwige hostels!)

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik nog een blog heb geschreven (wat niet waar is, ben eigenlijk zeer ijverig, al zeg ik het zelf) maar dat komt omdat er veel is gebeurt de laatste anderhalve week.

Om een of andere reden is het moeilijk mijn blog te schrijven zonder dat er iets tussenkomt. Mensen zien me geconcentreerd typen en beginnen een gesprek, de kuisploeg loopt binnen, ik moet ergens naartoe...

Mijn vorige blog schreef ik in de comfy zetel van de YHA hostel. Net toen ik wederom ijverig zat te typen, hoor ik uit de omroepspeekers: "Can Gitte Peeters come to the reception, please" Ik keek op en vroeg me af of het mijn naam was. Na wat bedenktijd besloot ik dat het wel degelijk mijn naam was, ondanks het gebrek aan bekende klanken (kid pieters, wasda?) Ik zuchtte, sloot weer mijn laptop en liep naar de receptie.

Wat administratieve goochelkunstjes van de twee receptionisten later, kwam de aap uit de mouw (hehe, ik moest deze uitdrukking ooit gebruiken) De donkere jongen vroeg: 'Hey, my shift ends at eleven, if you`re still up, would you fancy going for a drink?'

....mmm, let me think: ik ken hier niemand, verveel me dood en een knappe jongen vraagt me om iets te gaan drinken: what shall I do?...

'Sure, I'll be in the lounge'

Cute Reception Guy was een geschenk van God. DJ (zo noemen ze hem wegens een te lange Mauritiaanse naam..) bleek een zeer sociale jongen met een meer dan gemiddelde kennis over Melbourne en een gave geweldige tips te geven. Ik vertelde hem dat ik op zoek was naar een job. 'You should go to Lyngon street, there are a lot of restaurants over there...`

Omdat de YHA hostel vol met oudere mensen zat ('Let me tell you something, Missie, when I was your age...') en ik nood had aan wat jonger volk (lees: nog kortingbonnen had voor een ander hostel) verhuisde ik naar Base Backpackers hostel. In mijn kamer vond ik een bende Ieren die er al drie weken lagen te stinken en werk zochten in St Kilda, de hippe partybuurt rond de hostel, waar elke backpacker probeert. (leve kortingbonnen)

De stinkers keken verbaasd op toen ik hen exact vier dagen later vertelde dat ik werk had. 'Really? where? what did you do? who did you sleep with?'

Mijn geluk was nog niet op. Cute Reception Guy belde: 'Hey, we have a spare room that you could rent.' mmm, aanlokkelijk maar misschien toch niet, wat moet die jongen van mij?

Na mijn trial in een chique italiaans restaurant in Lyngon street (uhu), werd zijn voorstel wel heel aanlokkelijk. Melbourne is een grote stad dus om relatief goedkoop én dicht bij je werk te wonen is wel heel aangenaam.

Dan toch maar eens gaan kijken.

Hij had me uitgenodigd op een zaterdag, zodat hij direct kon zien hoe zijn hele Mauritiaanse familie (and this is my cousin, and this is my brother in law, and this is the friend of my brother in law's cousin,...) op mij zou reageren. Elk weekend reist namelijk half geëmigreerd Mauritius (how many can there be?) Australië door om in hun woonkamer te eindigen. Naast de in de weekends overbezette woonkamer had het voor mij ook een slaapkamer met dubbel bed, een badkamer met douche en jacuzzi (alright), een inwonende tante die er op staat dat ze voor mij mag koken (alle dan), een pooltafel (cava) en een tramhalte recht voor de deur (convenient).

En zo lig ik nu in mijn dubbelbed mét elektisch deken ('voor de koude winter', zeggen Mauritianen die nog nooit sneeuw zagen) en schrijf ik ongestoord mijn blog. Elk begin is moeilijk maar alles komt altijd wel in orde, you'll get your share of the lucky cookie.

En nu, nu gaan we effe blijven en de rugzak uitpakken, alle, waar staat da strijkmachien?