Sydney - Melbourne

Melbourne, hostel, 12u43

Woensdag om 6u30 opgehaald voor een rit naar Melbourne. We zaten met 8 in een busje voor 24 man, waaronder weer 2 Belgen (dat brengt de teller op 3). Na twee uur rijden zagen we Canberra, de hoofdstad van Australië. Bones, tourgids, deed niet veel moeite om zijn desinteresse tijdens zijn uitleg te verstoppen. Maar de meeste van ons waren ook niet echt geïnteresseerd in het parlementsgebouw. Wat aan de saaie kant, net als de stad zelf. Canberra is namelijk een ongeïnspireerde hoop straten en gebouwen in the middle of nowhere met rechte straten en geen creatieve imput in zijn uitzicht. Het parlement op zich had wel een grote feestzaal met een prachtige dansvloer in donker, gepolijst hout. Ik hoorde stiekem het deuntje van Belle en het Beest, I was in for a dance, where's my prince?

Terug in de hippiebus voor nog een paar uur rijden (hey, it's australia) waarbij we ieder om beurt vooraan zaten met een boek vol streepjes. We telden ongeveer 140 dode kangeroes en wallabies, 10 dode wombats (iets als een hele grote cavia) met hun vier pootjes in de lucht en nog wat vossen en vogels. De roadkill in australie is enorm, op den boerenbuiten is het altijd oppassen voor overstekende wild. Ook wij hadden bijna prijs: onze busje raakte op een haar na een kangeroe toen die voorbij hopte. Toen ik Bones vroeg hoe vaak hij een ongeluk had met een dier zei hij vrolijk : 'Oh often, like every two weeks.'

we sliepen in een hostel aan de voet van de Snowy Mountains, dicht bij een dorpje genaamd Jindabyne. De zon was nog niet onder dus ging iedereen wat rondwandelen. Ik liep naar het meer beneden in de vallei. Het was koud maar de zonsondergang was een van de mooiste die ik ook heb gezien.

De volgende ochtend deed pijn. Niet noodzakelijk omdat we om 6u moesten opstaan, eerder omdat het echt wel koud was. De dag voordien hadden we Canberra bezocht met een goeie 20 graden, nu trokken we de skipiste op met een temperatuur van 2 graden. gaah! Ik droeg al de truien die ik bij had, die ik aanhield in het après ski-cafe tijdens het drinken van mijne warem choco.

Ik ben zelf niet op skieën gekropen omwille van de prijs en mijn zwakke knieën en misschien maar goed ook. we waren begonnen met vallende skiërs en snowboarders te tellen maar we zijn snel gestopt: niet bij de houden. Het was ook leuker om de toch ietwat vreemde dresscode op de piste te aanschouwen: mannen op skilatten verkleed als nonnen, Futurama-figuren, KungFu strijders, bruid en bruidegom,...

Van de koude terug naar het warme. Voor onze volgende bestemming reden we door een natuurpark tussen de bergen en bossen. Bones reed het busje langs diepe afgronden en zandwegjes tegen een behoorlijke snelheid (denk: twee cm van de afgrond) Tegen de avond kwamen we aan in Foster, een stadje aan zee, waar we zouden overnachten en een kampvuurtje zouden maken op het strand. Dat laatste plan viel al gauw in duigen toen het als een ware moesson begon te regenen. Damn. Ik zat dan maar op het overdekt terras wat in mijn Twilight boek te lezen (Een hollands meisje had me in de eerste week haar boek gegeven omdat ze ervan af moest -ondanks mijn protestkreten 'twilight: dat is weer zo'n mode voor bakvissen'. Het bleek direct het begin van mijn nieuwe verslaving), toen Bones tijdens een regenstop vroeg om naar het strand te wandelen, sure.

Op het strand, dat verlicht werd door de volle maan, legde Bones me uit dat ze in Australië geen Noorderster hebben maar een sterrenformatie waaruit je door wat berekeningen het zuiden kon vinden. Diezelfde sterrenformatie staat ook op de vlag van Australië. Hij vertelde me zaken over de ontdekking van australië en waarom er geen primaten in hun wildlife leven. Hij bleek zelf een ware Aussie te zijn, opgegroeid in the outback van Melbourne ('Sure I've been biten by snakes, every boy living in Australia plays with snakes when their young').

Ook de derde en laatste dag voor onze aankomst in Melbourne zaten we voor 7u in de bus. Deze keer op weg naar het zuiderste puntje van de oostkunst, Squeaky Beach, in het Kosciuszko natuurpark. We gingen wandelen in de bergen, met prachtig uitzichten op de rotsen waar de -echt heel wilde- golven op inbeukten. Het ruisen van de zee had hier meer iets weg van gedonder. We vonden op het strand een dode Australische Jan van Gent. Zijn bek leek op een glimlach, alsof iemand hem een goeie mop had verteld, waarop hij tijdens het lachen tegen de rosten was geknald.

In de namiddag nog te voet op 10 meter afstand van kangeroes en wombats geraakt. Bones liet ons ook de redbackspider zien, nadat hij een willekeurige steen oppakte.

's avonds in Melbourne aangekomen, waar ik nu ben. Vanaf nu is het werk zoeken en centjes verdienen. zucht, na die drie dagen, klinkt dat als een hele saaie, alledaagse bedoeling maar zolang ik geen ezeltje heb dat goudstukken kakt zal ik toch moeten vrees ik ;)