Koooeewiiiiiiitt!

ouch! 6u en opstaan, met kater. Waarom mezelf zo pijnigen? voor The Blue Mountains. Het 'gebergte' ligt anderhalf uur rijden van Sydney en is een Aussies fenomeen.

Na de moeizame start richting George Street (zonder map, I know my way around now) waar een hippiebusje op me wacht doe ik een wonderlijke ontdekking. Naast de gebruikelijke groep duisters, hollanders en engelsen was ook een onverstaanbare Ier en ,voor de eerste keer in 10 dagen, een Belg. Anke komt van Londerzeel, heeft bijna hetzelfde gestudeerd als ik en is een jaar ouder. wow, nederlands spreken: toch ff wennen.

Onderweg even gestopt bij en olympisch dorp van de Spelen van 2000. In de landenlijst met medailles komt België niet eens voor en er waren toch iets van een 170 deelnemende landen, painful.

The Blue Mountains is een plateau gebergte zo groot als half zwitserland en het best bekend van de Three sisters rockformatie, uit de mythe van de Aboriginals.

Toen we aankwamen regende het met bakken, alsof de Weergod het mooi winterweer van sydney op één dag wou compenseren met genoeg regen voor een heel seizoen. Iedereen was lichtelijk verrast door de weersverandering en liep er als een waterkieke bij. We kregen wel een panoramisch zicht over de bergen inclusief de regenboog.

The mountains is werelderfgoed omwillen van de eucalyptus bomen. Spierwitte bomen die in Australië meer doden veroorzaken dan wilde dieren, doordat ze vaak zonder waarschuwing kunnen omvallen of takken verliezen. Niet ongevaarlijk dus. Maar misschien niet zo gevaarlijk als het waarschuwingsbordje aangaf: Beware, abys (en in geschreven letters: 14 people already died), jaiks.

De vrouwelijke tourgids (vrouwen zijn hier trouwens altijd manusjes-van-alles die met bussen rondrijden, humor hebben, trektochten maken en heel knap zijn: you know where to come guys)

liet ons tekeningen maken met de stenen die Aboriginals gebruikten en legde ons uit dat we toch echt niet onze vingers in de gaatjes tussen stenen mochten steken want dat er overal funnel web spiders zaten (de giftigste spin ter wereld, zei ze droogjes) Blijkbaar kunnen zo'n spinnen door je nagel bijten; dit terzijde.

We stopten in een uitholling en ze legde uit dat een hulp of zoek kreet in het bos altijd 'koewiiiieet' is. We mochten het een allemaal proberen in de uitholling, waardoor het terugkaatst en veel luider door de vallei echoot. 'koewiiiieet'. de rest van de groep was al door toen Anke en ik ergens in de verte hoorde: Kooeewwwiiieet. alle het werkt dan toch. (niet dat we zijn gaan helpen, maar het is het idee, poor guy)

We hebben hem niet gezien maar in de bergen leeft er de Lyrebird. Een vogel die heel goed kan zingen maar nooit een eigen deuntje maakt. Hij imiteert alleen. Eerst van andere vogels maar sinds de mens er rondloopt, zijn het ook andere geluidjes: gsmtunes, een draaiende automotor, voetstappen,...

Het kooltreintje van vroeger hadden ze omgebouwd in een lift voor mensen. Het was de steilste berglift ter wereld. En het was inderdaad behoorlijk steil, de zetels stonden schuin omdat je zoo schuin gaat dat je niet rechtop kan zitten, en oh ja, er was voor de rest geen beveiliging. een trage versie van een pretparkattractie waarbij kinderen onder 1m40 en mensen met hartproblemen niet zouden worden op toegelaten.

Terug in Sydney nam ik afscheid van Anke. Zij vloog vandaag naar Alice Springs en ik vertrek woensdag richting Melbourne, let's see what that brings.