Never be the last to leave the party

Als er iets is wat je leert, alleen aan de andere kant van de wereld, dan is het: aan alle mooie momenten komt een eind. Daar kan je dan op twee manieren op reageren: vloeken en balen of dankbaar zijn en vooruit kijken. Ik kies het laatste. No regrets, let's have fun.

Maar voor jullie onwetende zielen, zet ik een paar stappen terug in de tijd. De laatste twee weken heeft mijn hoofd overuren gemaakt. Gemoedstoestanden evalueren, tijdsplanningen maken, prioriteiten stellen,...
Het gevolg van die ijverige hersencel is een lichte wijziging in het jaarplan. Melbourne is great, mijn Mauritiaanse familie uberlief en zelfs mijn housekeeping-jobje is zowaar leuk maar ik voel mijn tijd in Melbourne, voor nu alleszins, toch eindigen. Never be the last to leave the party oftewel stoppen op een hoogtepunt. Ik zal het hier missen maar liever dat dan uit verveling of frustratie weg te lopen en het absoluut niet meer te missen.

Waarom opeens de ommekeer, ging ze niet zes maanden daar wonen en werken? wel ja, maar toen kwam er het besef van een leven na Australië. Het is hier waarachtig mooi, verrassend, warm en anders, maar het voelt ook lichtelijk gedesoriënteerd, vreemd en lukraak aan. Want, zo bedacht ik me, er is geen focus in mijn leven hier. En na drie maanden voel ik terwijl ik bedden opmaak, verbaasde Hollanders in het Nederlands terecht wijs en mensen hun spetterpoep opruim (lees: vuile wc's kuis) dat mijn gedachten steeds meer afdwalen naar: 'wil ik studeren, wat wil ik studeren, wil ik werken, in wat wil ik werken?...', en 'Ok, als ik wil studeren, dan moet ik wachten tot september, als ik in de lente naar huis kom, wat doe ik dan in the meantime?' and so on, and so on...

En hier kwam mijn trouwe vriend en reisgenoot steeds vaker ten tonele, mijn rugzak. Hij zat in mijn kast stilletjes stof te vergaren en 's nachts zachtjes te wenen en steeds vaker hoorde ik hem jammeren: "Gitte, Gitte, neem me op je rug en zie de wereld! Vul mij! Vul mij!"
Bastard.
Hij was op den duur niet meer te negeren en in combinatie met mijn planning debacle ('waarom begint een semester in februari?') besloot ik mijn paard op te zadelen, mijn pottekes en pannekes te verzamelen en mijn warme, strooie bedje in te ruilen voor het zachte mos onder een boom op mijn tocht rond Australië. It's time to go.

Vandaag is officieel de start van mijn laatste week in Melbourne. Vanaf nu is het dus voor de komende twee maanden uitkijken naar The Great Ocean Road, Adelaide, Kangooroo Island, Ayers Rock, Darwin, Kakadu , Cairns,...
...Gulp...Take a deep breath and go for the ride.