adelaide, in de loungesofa van de hostel, naast de pooltafel waar een kerel met gigantisch afro-haar amok maakt met zijn tegenspeler. jow homies, keep it down! Niet mijn enige probleem: probeer al een half uur van die Antwerpse trut af te geraken die zich introduceerde als: "allé joeng, iemand van Vlaenderen! Na kan ik eindelijk e beke vlaems klappen. ik zen da engels zo meug.." Shoot me, shoot me now...
aaah, a day off. Nooit gedacht dat je rustdagen nodig had om je vakantie door te komen, hehe. Mijn blog schrijven en wat chillen in adelaide voor ik richting Alice Springs trek.
Het begon bij mijn vertrek uit Melbourne waar ik cake had gekocht als een dankjewel voor mijn Mauritiaanse familie. Net als de chocoladecake eindigde het afscheid als een baksteen op mijn maag. Ik zei dag aan Doosh, Kush, Ash, auntie en uncle (zag ik een krop in de keel van uncle? hihi...) en stapte op een busje richting The Great Ocean Road.
De zuidkust van Australië tussen Melbourne en Adelaide staat bekend voor zijn mooie rotsformaties door erosie. De bochtige weg naast de kustlijn werd handmatige gegraven door een bende gasten in het begin van de vorige eeuw. Die jongens werden later begraven naast de weg. Toen deze werd verbreed werd het dus een soort 'rijden over doden'. Een variant van de al die skeletten onder de Grote Markt van Leuven. Na wat bochtenwerk kwamen we in de namiddag dan aan die bekende twaalf apostelen toen de vraag rees: Who wants to go for an helicopter ride over the rocks? oe, oe, me, me!!
Ik kreeg een gigantische koptelefoon met micro op mijn hoofd en hoorde: "...to Charlie" dus zei ik "Charlie to pilot!" De kerel naast mij keek me vreemd aan waarop mijn frank viel en ik besefte dat Charlie eerder de vliegterm betekende dan de naam die ze hier voor mij gebruiken. Oops.
We stegen op en vlogen richting kustlijn, woop woop! (check de foto's)
We stopte aan een camping om koala's in de bomen te bekijken toen iemand vogelzaad bovenhaalde. Een vogel in alle kleuren van de regenboog kwam sierlijk in haar hand gevlogen. Ze gaf me wat zaad en binnen de kortste keer zat er een exotisch vogel met zijn poten in mijn hand te prikken. Die vogels bleken geen eenzaten te zijn maar eerder in troepen van twintig, dertig te leven. Dus een moment later vonden we onszelf in een soort Hitchcock-achtige scène uit The Birds. Vogels grepen naar ons haar en onze handen voor wat eten terwijl we wild in de lucht graaiden en dekking zochten. Ondertussen zaten koala's rustig toe te kijken, kauwend op hun eucalyptus-bladeren.
De volgende dag was het stappen in de Grampians. Bergen doen in de zingende hitte, echt iets voor Gitte. Maar gelukkig geen zonnesteek, de goden zijn me gunstig. chance, want s'avonds sliepen we aan de voet van de berg in een lodge waar ik zeer competent bleek in het zo-dicht-mogelijk-bij-de-kangoeroe-komen-spelletje.
De ochtend erop stond ik weer op een bergtop maar deze keer moesten we ons vasthouden voor de wind. Ik zag een lizard waarvan het achterste op het voorste leek, waah waar is zijn hoofd!?
En toen was het in een trek door naar Adelaide, 500 km verderop. In drie dagen deden we ongeveer 1200 km. Alle Europeanen in Australie verschieten van dat getal zich een bult. Een Amerikaan zei daarop tegen mij: " America thinks 100 years is old and Europeans think 100 miles is far..." Quite right.
Eenmaal in Adelaide met de groep voor de eerste keer gaan zwemmen in Australië. De dag erop vertrok ik richting Kanguroo Island.
Kanguroo Island ligt ten zuiden van Adelaide en heeft enorm veel wildlife dat is uitgestorven op the mainland. De eerste dag was ik zeer moe maar daar had duidelijk niemand oren naar. Ik werd met een groep andere beginners op een ijskoud strand gedropt voor een surfles in de regen. Laten we het erop houden dat mijn talent ergens anders ligt dan in op een plank in het water staan.
De dagen daarna deden mijn armen pijn maar weer geen medelijden. kayaking. Maar dat was geweldig. Warm, niet heet. In de ochtend met een cool briesje en geen mens te bespeuren. Alleen water, natuur en zon.
En verder veel zeehonden, pinguins, koala's, sterren en lichtblauw zeewater...
(niet te vergeten de kangoeroe die we hebben overreden. Ik zag hem net voor onze bus springen en zei "Pas op!" maar na getuuter, gerem en keboem, keboem besefte ik dat deze term totaal nutteloos is in het verre Australië, een kangoeroe ten spijt. De rest van de volgende dag werd de grap " So that one is about the size of the kangooroo that we hit yesterday, huh?" vertelt, elke keer dat we een schattige kangoeroe zagen, sadisten dat we zijn.)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten