MERRY Christmaaaaaaaaa.....

Cairns on christmas eve, van Adelaide naar Darwin, 5000 km in 7 dagen, 4 dagen Tropen en veel adrenaline later...

Opstaan om 4u30 doet mij niks meer. Het is slechts een faits-divers in mijn dag. Zo ook op mijn laatste ochtend in Adelaide.
De bus chauffeur zei alleen: " It's gonna be a lot of driving today, do whatever you have to do to stay sane." okay...

Mijn manier bleek door overdreven geïnteresseerd te blijven in het eeuwig eentonige landschap - struikje, niks, struikje, niks, struikje,...- en de veranderingen toe te juichen: "woow, een road train, wooow, wat een super lange trein, wooow een lange gasleiding!" Ik was doodop na 900 km. Gelukkig voor mij, kon ik ook direct in mijn grot kruipen voor wat slaap. Zo gaat dat in Coober Pedy, the Opal capital of the World. Je graaft een grot, je verkoopt alle waardevolle stenen die er zitten en propt er wat meubels in en je hebt een huis in de woestijn dat een constante temperatuur heeft van 24 graden.

De volgende dag weer zot veel rijden, effe een continent doorkruisen lijkt gemakkelijk op papier maar blijkt zoveel verder in realiteit. We reden voorbij verschillende cattle station, "This one is as big as Belgium, run by 20 people".

woohoow, Alice Springs in zicht! Mannen met cowboyhoeden, vrouwen met leren boots, aborginals die geld bedelen, kortom sfeer to the limit. Het is ook de stad waar de de enige boatrace op aarde plaatsvindt die werd afgeschaft wegens water. Die mannen lopen jaarlijks met hun zelfgemaakte vlot om ter snelst de droge vallei in en diegene die eerst beneden is, wint. Maar nu wou dat toch lukken dat het vorig jaar had geregend en de vallei een meer werd waardoor ze daadwerkelijk met hun vlot moesten varen, wat blijkbaar een te eng idee bleek.

Maar bon, van Alice Springs richting Yulara, waar de meest gefotografeerde berg ter wereld staat, Uluru of Ayers Rock, een heilige plek voor Aboriginals. Dat is weer 900 km, heen en terug, goody.
Overdag in de hitte Kings Canyon beklommen ("I think Im having a heart attack") en 's avonds sunset op Uluru bewonderd. Hondsmoe kropen we in een swag (een soort tent rond je slaapzak waardoor je in de openlucht slaapt, "haha, very funny guys, stop throwing things at me" "euh, we werent throwing things at you..." "shit, that was a grasshopper").
Om exact 3u45 moesten we opstaan voor the sunrise op Uluru, het toeristengebeuren in Australië, hetgene wat je op alle postkaarten ziet; huphup
Wat me opviel waren de ziljoenen toeristen die zoveel verwachten van het hele gebeuren, kleurtjes die veranderen enzo. Het is even cool hen in het oog te houden dan de echte sunrise op Uluru.

Om 5 u 's ochtend na terugkomst in Alice Springs stond ik me te douchen op de gelijkvloers toen ik een aborginal door mijn raam zag kijken, zelfs toen ik zei: "Hey, I can see you, you know" bleef hij mij aangapen. Uiteindelijk sprong hij over een hek toen iemand van de receptie na mijn klacht ging kijken. You think they should invest in curtains...

Na the rockmania, time to go Tropo. Een echt gebruikte term voor mensen die in het niemandsland wonen tussen Alice Springs en Darwin en daar serieus gek worden van de hitte en de eenzaamheid, maar vooral van de verveling. Zo zagen we een kerel die voorwerpen verzamelde van over de hele wereld, zen hele cafe vol, een kerel die zijn tankstation tot UFO capital of the world verklaarde omwille van zijn vele alien ontmoetingen en blijkbaar was er een kerel die uit verveling kakkerlakken van zijn plafond schoot met een jachtgeweer, gewoon zomaar...

Ter hoogte van Katherine begon beschaving ietwat tekenen van bestaan te tonen. We gingen er zwemmen in warmwaterbronnen met freshwater-krokodillen (de kleintjes die vis eten) Truly, paradise on earth, aah...

Sheldon, onze gids/chauffeur/hunk vertelde me dat aboriginals in hun taal de blanke mens nog steeds witte termietenheuvel noemen. Sinds de komst van de Japanse toeristen zijn ze een beetje verward aangezien Japaners weinig op blanken lijken. Daarom noemen ze hen nu witte termietenheuvels, zonder ogen. hihi...

Katherine is bekend voor zijn overstromingen in the wet season. Dan vinden ze salt water krokodillen (de gevaarlijke) waar het water gaat: op de weg en in zwembaden. Blijkbaar vond de manager van de supermarkt bij het opmeten van de waterschade in zijn winkel een krokodil in de groenten- en fruitafdeling. So he was a vegetarian then.

Na het tweede verkeerslicht in 1500 km kwamen we aan in Darwin, alias de Tropen. Ademen gaat moeilijk en zweten gemakkelijk. Het is alsof je vastzit in de kleedkamers van een zwembad, hot and steamy.

Alsof dat nog niet erg genoeg was, werd de trip naar Kakadu National Parc er niet beter op: hot, steamy en nog eens ziljoenen vliegen erbij. Ik zag mensen echt kwaad worden van de vliegen, echt nie schoon...maar de watervallen waar we gingen zwemmen werkte wat beter op ons humeur en terecht, garden of Eden.

Als een echte backpacker slapen op de luchthaven en richting Cairns en de East Coast: sun, palmtrees and beaches, here I come.

En er al direct invliegen, vrij letterlijk, in de vorm van skydiven. Ik werd vastgemaakt aan een stinkende kerel (doch zeer vriendelijk) en had gezelschap van twee meisjes die al van voor het vliegtuig opsteeg occasioneel gilden. ("You were so quiet" "Because you were so loud")

"They ll go first and than we follow, alright?" "Sure"

Toen we op 14,000 voet zaten, werd de deur geopend en zei die kerel opeens: "we're going first" "what? euh... ok." Voor ik het wist hing ik met mijn voeten uit het vliegtuig en wat volgde was oorsuizingen, koude lucht, vlinders in de buik en veel lachen...

De dag erop ging ik wild water raften, in case somebody thought i was slacking... De Tully rivier is waarschijnlijk een van 's werelds coolste wildwater rivieren, truly amazing. wat ongeveer een perfecte samenvatting is van de afgelopen twee weken.

Voor diegene die deze zin lezen: jullie hebben de hele blog-update gelezen, wat bewonderenswaardig is, aan jullie een Sweaty Merry Christmas vanuit Cairns!