Nadat we Kaikoura hadden verlaten, was het nog niet gedaan met waterpret voor mij. Gelukkig is de ferry tussen het noord en zuid-eiland van Nieuw Zeeland voorzien van een gigantische ferry (lees: hoera, geen kotsemmer!).
Aangezien Wellington de hoofdstad is van Nieuw Zeeland gaan Amanda en ik de politieke toer op. Het parlement bestaat uit een rond gebouw met de naam The Beehive. Nieuw Zeeland is nog het enige land ter wereld waarbij parlementariërs witte pruiken dragen tijdens zittingen (wtf?!) In de grote inkomhal draagt een sculptuur linten van alle landen ter wereld. België is voor een keer zéér goed vertegenwoordigd: een gigantisch lint pal in het midden met de driekleur, foto's van de Brusselse grote markt en rode klaprozen van Flanders Fields, een beetje kant en helemaal in het midden een gigantische foto van Kuifje (blijkbaar filmen ze momenteel de filmversie van Tintin in Wellywood).
Richting Taupo krijgen we dan eindelijk kiwi's te zien, goody. In een kamer met infrarood staan Amanda en ik naar kiwi's te turen, die als onze ogen niet liegen, gemaan aan het poepen zijn. Na de hankypanky begon het manneke maniakaal rondjes te lopen (redelijk komisch aangezien het hoofd en de bek van een kiwi zo vooruitsteken dat je de indruk hebt dat ze voorpoten zouden moeten hebben. Aangezien die er niet zijn, verwacht je elk moment dat hij voorover gaat vallen).
De Kiri-vogel is ook leuk trouwens. Hij ziet eruit als een gewone zwarte vogel maar hij maakt het echte fietfieuw geluid dat menig meisjes doet blozen als jongens hen nafluiten. Toen ik het hoorde, zat ik rond te kijken naar wie er zat te fluiten en vond alleen een zwarte vogel. De deugeniet.
In Taupo laat ik me door Amanda verleiden om voor een van mijn laatste dagen in Nieuw - Zeeland nog eens door de hel van het bungyjumpen te gaan. 47 meter de diepte in richting parelblauw water.
En dan is het gedaan.
Het is tijd om afscheid te nemen van Amanda, en Nieuw Zeeland. Onze laatste ochtend bakken we nog pannekoeken en gebruiken de kaarsje bedoelt voor haar verjaardag ter afscheidviering.
Nog een dikke knuffel en dan zit ik op de bus richting Auckland.
Voor mijn vroege vlucht slaap ik die nacht op de luchthaven (ietwat comfortabeler dan mijn luchthaven-nacht in Darwin, deze had ik wel een bank en een slaapzak) om rond 7u op het vliegtuig richting Sydney te zitten. Back in Sydney, good old Sydney.
Op 22 maart ben ik officieel thuis.
Na 7 maanden en drie dagen. Ik ben even nerveus voor het thuiskomen als ik was voor het vertrekken. Hoe mijn leven thuis zal zijn, is een even groot vraagteken als mijn leven in Australië was voor ik vertrok.
Voor mijn laatste dagen in Sydney is het nu vooral terugkijken op de meest volle, uitdagende en leerrijke maanden van mijn, nog steeds, korte leven.
Nu de meeste mensen op de hoogte zijn van mijn terugvlucht krijg ik veel 'komt ge nu al terug?'-reacties van het thuisfront. Ik had tenslotte altijd gezegd dat ik een jaar naar Australië ging. Maar dat was mijn onvoorbereide, we zien wel-Gitte (die ik nog steeds ben trouwens, misschien zelfs nog meer dan daarvoor). Ik wist niks over leven en rondtrekken in een ander land of over hoeveel dat kost.
En als ik die reacties van mensen krijg, moet ik altijd lachen. Ik heb in 7 maanden tijd 20 000 km afgelegd, 6 vluchten genomen, gebungyjumped, geskydived, geraft, paardgereden, quads bereden, in een helicopter gezeten, in een zorbit gerold, gedoken, gesnorkeld, geskinnydipped, met dolfijnen gezwommen, roadtrips gemaakt, uren gewandeld, in tenten, hutten, luchthavens, auto's, hostels en bij Mauritiaanse families geslapen, kangoeroe's, koala's, krokodillen, kiwi's, wombats, zeeleeuwen, zeehonden en walvissen bekeken en soms overreden (de kangoeroe), als opdienster en poetsvrouw gewerkt, kerstversiering gemaakt in putteke zomer en ben onnoemelijk veel oude/jonge, knappe/lelijke, stomme/leuke en saaie/interessante mensen van over de hele wereld tegenkomen.
Het lijkt alsof ik jaren ben weggeweest.
'Komt ge nu al terug?'. Hahaha....
Maar bon, elk varkentje heeft een staartje en elk verhaal moet eindigen met een einde. Dus bij deze: Gitte ging naar Australië, deed al het bovengenoemde en kwam naar huis. The End. That's the way the cookie crumbles. (...of: kwam thuis, viel aan haar deurstoep over een klomp goud, begon te graven, bleek op een goudmijn te wonen, werd samen met haar familie steenrijk, kocht zichzelf Australië en een harem ridders met witte paarden, en leefde nog lang en gelukkig in een tropische oase totdat ze stierf aan obesitas en jicht en samen werd begraven met haar collectie huis cavias - Ook nog steeds mogelijk...)
PS: mijn volgende blog zal over mijn eeuwig durende vlucht van Sydney naar Brussel gaan en wat dankbetuigingen inhouden, als je bij deze daar nog in vernoemd wil geraken: terugkomcadeaus zijn welkom. danku.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten