Veltem, België, 12:06
Woot Woot! De trein der tijd reist verder en brengt me naar station 'vier dagen voor vertrek'. Mijn mama had me de raad gegeven op tijd in te pakken aangezien zaterdag een feestdag is en ik dan niks zou kunnen kopen als ik iets nodig zou hebben. Dat betekent dus vandaag inpakken en bijgevolg veel werk want een reisje naar de andere kant van de wereld is niet eenvoudig, zo blijkt. Er is het weer (dat in Australië alle vormen aanneemt), er is het gegeven dat het voor een lange tijd is (namelijk een jaar) en er is, tot mijn eigen schande, het gedragsprobleem beter bekend als het meisjes-op-reis-syndroom (...dat moet mee, en dat, en dat, en dat,..), waaraan ik lijd.
Deze componenten maken het inpakken danig moeilijk daarom is het belangrijk, zo hebben we het geleerd, structuur aan te brengen bij dit probleem. Dus werk ik tijdens het inpakken volgens de wetten van de dialectiek, naar het idee van Karl Marx. These, antithese, synthese oftewel teveel, te weinig, just genoeg. Wie zegt dat ik chaotisch ben?
Voor dat voltooid is, zie ik me nog geconfronteerd met andere randverschijnselen van lang reizen, namelijk: opruimen, verzamelen, wachten, ordenen, navragen, oplijsten, kuisen, inschatten, nakijken, kopen, wassen, onthouden,...Een eindeloze lijst aan bezigheden die mijn dagen schijnen te vullen (en ook die van mijn ouders).
Deze praktische beslommeringen terzijde was ik de afgelopen twee weken druk in de weer met het afscheid nemen van kennissen, vrienden en familie. Hoewel mij het afscheid nemen nooit heeft afgeschrikt, vind ik het toch een interessant fenomeen. Ik kon namelijk op voorhand niet inschatten hoe me dat zou bevallen. We zijn vier dagen voor vertrek en de meeste kennissen zijn al gedag gezegd met een vrolijke 'En tot de volgende, he!' En zo voelt het ook, geen probleem. Maar over een paar dagen neem ik afscheid van mensen die ik vaker zie en dat zal al wat moeilijker zijn. Maar ergens denk ik nu vooral: ik heb meer dan een jaar geleden gekozen dit alleen te doen, zonder enige vorm van angst, want ik weet dat ik goed alleen kan zijn en dat als je alleen de wereld intrekt, los van alles wat je kent, de meeste nieuwe dingen ontdekt. Dus zal ik me de komende dagen vrolijk amuseren en verder inpakken in afwachting van Het Grote Vertrek. Later meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten